سالروز تخریب بقاع مزار ائمه هدی (سلام الله علیهم) در بقیع
با امید توفیق برای عدّه ای از علما و مدّاحان و هیئات مذهبی و مؤمنین و دعای برای تعجیل فرج حضرت بقیّۀ الله (علیه السلام) در مناسبتها و غدیر و محرّم ان شاء الله.
السلام علی حمزۀ عم رسول الله (صلی الله علیه و آله) و لعن الله عدوّه
السلام علی السید عبد العظیم
پاسخ به چند مورد:
مباحث جنبۀ نظری دارد
در پاسخ ها به جوابی کوتاه اکتفا می شود و وارد تفصیل روایات نمی شویم.
پاسخ به مدّعیان «وحدت» و استناد نادرست به آیۀ ماجرای حضرت هارون (علیه السلام):
«... انّی خشیت ان تقول فرّقت بین بنی اسرائیل...». (94 طه)
پاسخ: 1-1) استناد به چنین آیه ای «...خشیت ان تقول فرقت...» از سوی کسیکه قائل به «قیام» است، متعارض است.
2-2) متن این آیات ناقص آورده شده و به روشِ «نؤمن ببعض و نکفر ببعض» عمل کرده، اما متن کاملتر آیات؛
- قسمتی که مدّعیان وحدت ناقص آورده اند؛ در آیه 94 سوره طه:
«إِنِّی خَشیتُ أَنْ تَقُولَ فَرَّقْتَ بَیْنَ بَنی إِسْرائیلَ وَ لَمْ تَرْقُبْ قَوْلی ...»
آیاتی دیگر دربارۀ همین ماجرا:
- نهی از منکر حضرت هارون (علیه السلام) در آیه 90 سوره طه :
«وَ لَقَدْ قالَ لَهُمْ هارُونُ مِنْ قَبْلُ یا قَوْمِ إِنَّما فُتِنْتُمْ بِهِ وَ إِنَّ رَبَّکُمُ الرَّحْمنُ فَاتَّبِعُونی وَ أَطیعُوا أَمْری»
- قسمتی کاملتر در آیه 150 سوره اعراف:
«وَ لَمَّا رَجَعَ مُوسى إِلى قَوْمِهِ غَضْبانَ أَسِفاً قالَ بِئْسَما خَلَفْتُمُونی مِنْ بَعْدی أَ عَجِلْتُمْ أَمْرَ رَبِّکُمْ وَ أَلْقَى الْأَلْواحَ وَ أَخَذَ بِرَأْسِ أَخیهِ یَجُرُّهُ إِلَیْهِ قالَ ابْنَ أُمَّ إِنَّ الْقَوْمَ اسْتَضْعَفُونی وَ کادُوا یَقْتُلُونَنی فَلا تُشْمِتْ بِیَ الْأَعْداءَ وَ لا تَجْعَلْنی مَعَ الْقَوْمِ الظَّالِمینَ»
چند استفاده از این آیات :
*پیامبر معصوم الهی حضرت موسی بن عمران (علی نبینا و آله و علیهما السلام) وقتی بازگشت، آن قوم را مورد عتاب و عقاب قرار داد و عمل آنها را تقبیح فرمود و نفرمود کار خوبی کردید!
*عتاب و غضب حضرت موسی (علیه السلام) بر آن قوم واقع شده نه بر حضرت هارون، اما با حضرت هارون گفتگویی دربارۀ گمراهی قوم داشته اند...
* حضرت هارون (علیه السلام) در حالی بود که نزدیک بود او را به قتل برسانند...
این حال، با حالِ کسیکه با اقتدار و افتخار به نفع دشمن مذهب فریاد می کشد تفاوت
دارد.
*حضرت هارون – ولیّ معصوم خدا- بعد از بیان این مطلب برای حضرت موسی (علیه السلام)، گفت: «پس مرا با آن قوم ظالم قرار نده» (عبارت پایان آیه 150 اعراف) یعنی خودش را از آن ظالمین جدا می دانست نه اینکه با آن ظالمین متّحد باشد...
همچنین روشن می شود غضب و سخط حضرت موسی (علیه السلام) بر آن قوم ظالم واقع است نه بر حضرت هارون (علیه السلام)...
در متون دینی؛ غضب اولیاء دین، برای خداست که با غضب های دنیا طلبان متفاوت است...
*هر دوی حضرات موسی و هارون (علی نبینا و آله و علیهما السلام) آن قوم را گمراه و ظالم می دانسته اند، امّا گفتگوی اطراف این آیات، بر سرِ نحوۀ سیرۀ عملی در قبال آن گمراهان است...
که روایات ذیل این آیات نیز مؤیّد مطلب است.
دو ولیّ معصوم خدا، همیشه در جهت تأیید یکدیگر هستند و اختلافی با هم ندارند...
بویژه در میان عترت پیامبر (صلی الله علیه و آله) که کلام همه شان، یک نور است و تنها راه نجات و به ادله عقل و آیات و روایات، برتر از سایر انبیاء پیشین (علیهم السلام) هستند.
پاسخ به آن گوساله پرستِ آمل که چندی پیش
به جهنّم ابدی شتافت نیز در همین مطالب روشن است و همچنین قبلاً در مقاله «نافهم تر از گاو» بیان شد.
مطالب جنبۀ علمی و نظری دارد و در سیرۀ عملی باید تابع وظایف بود.
تشخیص ندادن اصل و فرع در روایات و سوء استفاده از بعضی روایات متشابه در غیر مواضع و غیر مراد ائمه ی دین (سلام الله علیهم) یکی از زمینه های انحراف است که در روایات فرموده اند و از میان فقیهان مدّعی مذهب در طول تاریخ فقط عده ای به رضایت صاحب دین نزدیک تر بوده اند...
اللهم عجل لولیک الفرج
لعن الله اعداء امیرالمؤمنین علیه السلام
