غدیر عید اکبر
تذکری درباره ایه اکمال
«الیوم اکملت لکم دینکم و اتممت علیکم نعمتی و رضیت لکم الاسلام دینا» (3 مائده)
خداوند در این آیۀ منزله بر پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله) فرموده:
امروز – غدیر- دین شما را برایتان کامل کردم و نعمتم را بر شما تمام کردم
و راضی شدم که اسلام برای شما دین باشد.
از آیات منزله در غدیر آیه اکمال دین و اتمام نعمت از سوی خداست که پیامبر (صلی الله علیه و آله) در خطبۀ غدیر تلاوت فرمود.
منابع تسنّن روایات نزول این آیه در ماجرای غدیر و فرمایش پیامبر (صلی الله علیه و آله) درباره حضرت علی (علیه السلام) را نقل کرده اند، گرچه بدان معتقد نبوده و نیستند (که نمونه هایی در مقالات پاسخ به آنها ارائه شد)
روایات منابع خاصّه در شأن نزول این آیه در غدیر و ولایت و امامت و خلافت امیرالمؤمنین علیّ بن ابی طالب و یازده فرزند معصومش (سلام الله علیهم اجمعین) روشن و مورد اجماع است و شیعه در این باره اختلافی ندارد.
بعضی استفاده ها از این آیه مهم در خطبۀ پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله) در بیان امامت و ولایت و خلافت بلافصل امیرالمؤمنین علی و یازده فرزند معصومش (سلام الله علیهم اجمعین) :
اکمال دین خدا، از طرف خداست که با صیغۀ متکلّم در آیۀ شریفه آمده. همچنین است اتمام نعمت خدا.
انسانها محتاج محض بسوی خداوند هستند. مردمانی که اوصاف عموم آنها قبل از بعثت پیامبر (صلی الله علیه و آله) از مسلّمات تاریخ است که در جاهلیّت چه وضعی داشتند از وحشی گری هایی که آنرا سبب افتخار می شمردند تا ... آنها که اگر قبل از بعثت پیامبر (صلی الله علیه و آله) بودند در گمراهی آشکار بودند «...ان کانوا من قبل لفی ضلال مبین» (2جمعه)، با درخشش نور اسلام بسبب پیامبر (صلی الله علیه و آله) و آشنایی با توحید و دین حق، راه سعادت و نجات از بدبختی و هلاکت، در پیش رویشان گشوده شد.
همۀ آنها نعمت بزرگ پیامبر خاتم (صلی الله علیه و آله)، و هدایتگری او را مدیون خالق یکتا هستند؛ وجود پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله) در میان انسانها، نعمت بزرگ خالق بی همتا بر بشریّت است، گرچه در عمل؛ «قلیل من عبادی الشکور» (6 سبا)
از اصل نجات و رهایی از ظلمات و بدبختی شرک بسوی نور توحید و معرفت گرفته تا اعمال و احکام فردی و اجتماعی که انسانها و جامعه ای مستغرق در وحشی گری جاهلیّت که گفتن بعضی آداب و رسوم شان شرم آور است، آنها را رهنمون شد به سیرۀ پسندیده و عقلانیت و رفتار نیک... این نعمت بزرگ خالق بی همتا بر بشریّت بوده که انسانها بدون آن، هیچ راهی بدان نداشته و اوصاف و وضع شان قبل از آن، از مسلّمات تاریخ است که در قرآن هم آمده.
جامعۀ گمراه بشری و انسان بیچاره به سوی خداوند، همچنانکه در اصل این نعمت محتاج بسوی خالق بی همتا بوده است، در کمال دین و تمام شدن نعمت نیز محتاجِ محض بسوی خداست. خداوند در غدیر با اعلان رسمی پیامبر (صلی الله علیه و آله) درباره ولایت و خلافت و امامت امیرالمؤمنین علیّ بن ابی طالب و فرزندان معصومش – سلام الله علیهم اجمعین- ، دین را کامل و نعمتش را تمام فرمود.
چنانکه اکمال دین از سوی خداوند و اتمام نعمت از سوی او به این امر بوده است، روشن می شود که دینِ بدون آن، ناقص است، نعمت بدون آن ناتمام، و خداوند از دین بدون این امر مهم، ناراضی است.
خلاف عقل است که دین از سوی خدا و نعمت از سوی او باشد، اما او محتاج و سردرگم آنرا رها کرده باشد تا مردم بخواهند اقدام کنند در این مهمترین رکن دین!! چه رسد به انسانهایی که تا دیروز مستغرق در وحشی گری بودند و وضع فاجعه بار آنها در معرفت و رفتار در دورانهای مختلف از قطعیّات تاریخ اسلام است و اوصاف برگزیدگان سقیفه در نقل مسلّم نزد همه که چه وضع فاجعه باری در شناخت دین داشتند و چه رفتار جنایت باری در سیرۀ عملی...
اگر دین در احکام نماز محتاج بود تا مردم با رأی شوری یا... شکل نماز را تعیین کنند، هیچ عاقلی چنین دینی را نجاتبخش نمی دانست و همسان بود با بازگشت به روزگار سجده بر «بتِ خودساخته»، امّا امرِ ولایت که عقلاً و بفرمودۀ قرآن و پیامبر خاتم (صلی الله علیه و آله) اولی و اهمّ از سایر احکام است، ناقص رها کردنش بسوی مردم، افترائی فاجعه بار است که ساحت ربوبی منزّه از آن می باشد و خداوند از مخلوقات بی نیاز است...
دین بدون معرّفی جانشین پیامبر و امام الهی، دین ناقص است. ساحت آئین الهی اسلام و شریعت خاتم منزّه از چنین نقص و عیبی است.
و مردمانی که بعد از بیان و اتمام حجّت در غدیر و دیگر مواقف، این امر اصلی را از سوی غیرخدا جویا باشند، آنرا از راهی از غیر جانب خدا و غیر نصّ پیامبر (صلی الله علیه و آله) بخواهند، نه تنها دینشان ناقص و خدا از آن ناراضی است بلکه انکار و جحد در قبال تمام نعمت الهی در غدیر است. منکرِ این امر، منکرِ تمام نعمت است و این بازگشتی است به جاهلیّت و کفر قبل از بعثت پیامبر... «وَ ما مُحَمَّدٌ إِلّا رَسُولٌ قَدْ خَلَتْ مِنْ قَبْلِهِ الرُّسُلُ أَ فَإِنْ ماتَ أَوْ قُتِلَ انْقَلَبْتُمْ عَلى أَعْقابِکُمْ وَ مَنْ یَنْقَلِبْ عَلى عَقِبَیْهِ فَلَنْ یَضُرَّ اللَّهَ شَیْئاً وَ سَیَجْزِی اللَّهُ الشَّاکِرینَ » (144 آل عمران)
در عمل، رفتار اکثر امّت بعد از دنیا رفتن پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله)، کفران نعمت الهیه از طرف مردم را واضح نمود. این نعمت عظمای خالق هستی بر بشر بود که از سوی اکثر جامعۀ منسوب به اسلام از آن روز به بعد مورد کفران واقع شد و عدّه ای – که کمتر بودند- شکرگزار گشتند. این فرقۀ ناجیه، با رشد و پیشرفت در آشنایی با تعالیم دین، احتیاجِ خود به آستان هادیان معصوم الهی را بیشتر متذکّر میشدند و عدّه ای که موفّق به گذر از امتحانهای الهی بودند، با هدایت و دستگیریِ جانشیان معصوم پیامبر (صلی الله علیه و آله) به سعادتی که در غدیر نشان داده شده بود رهنمون گشتند...
تاریخ ادوار مختلف اسلام نشان داده امّت در یادگیری احکام دین، محتاج به آستان عترت هدایتگر (علیهم الصلاه و السلام) بوده اند، امّا حتّی در فرضی که می توانستند احکام دین را از طریقی بدست آورند، به دلالت آیۀ اکمال و نصوص، خداوند از دین بدون ولایت ندا داده شده در غدیر، ناراضی است و انکار آن، انکارِ تمامِ نعمت است.
آخرین شریعت الهیّه با شرطی تا قیامت کامل و باقی گشت که دوازده جانشین و امام از عترت معصوم پیامبر (صلی الله علیه و آله) معرّفی و مسیر هدایت و نجات برای ابد از مسیر هلاکت و شقاوت جدا شد و لازم نمود برائت از دشمنان ایشان و از هر مسیری که در معارضه و مخالفت با آن برپا شود ؛ «...الیوم یئس الّذین کفروا من دینکم...» .
این دین با ولای چهارده معصوم و دوازده امام برای ابد کامل شد و از مسیرهای کفر و نفاق و شرک دخالت شوری و مخلوقات در نصب امام و خلیفه جدا گردید و از این عیب ها منزّه و بی نیاز است «...الیوم یئس الّذین کفروا من دینکم...» .
دین کامل با هادیان معصوم الهی، از رخنه گری های فرقه های گمراه کننده و خرافی مانند فلسفه و عرفان و تصوّف، منزّه و بی نیاز است. «...الیوم یئس الّذین کفروا من دینکم...».
اللّهمّ صلّ علی محمّد و آل محمّد و عجّل فرجهم و العن اعدائهم اجمعین
